Dag 17, Sanur – Jakarta – Amsterdam

We hebben de kamer voor $ 40,- kunnen verlengen tot het moment van vertrek. We worden vanavond om 19:30 uur opgehaald en met een bus naar het vliegveld van Denpasar gebracht. We kunnen dus de hele dag nog genieten.

Na het ontbijt gaan we op zoek naar een masseuse, bij voorkeur op het strand bij ons hotel en die is dus snel gevonden. Voor 100.000 IDR (ongeveer 6,25 euro) krijgt Marijke een uur lang massage. Voor 40.000 IDR (ongeveer 2,50) krijgt ze ook een pedicure behandeling. Ik ga in de tussentijd op de hotelkamer het blog bijwerken.

Als Marijke tegen 11:30 uur klaar is, lopen we langs het strand om koffie te gaan drinken. De typische Balinese boten liggen op het strand; er is weinig animo om met deze boten de zee op te gaan.

We drinken onze koffie op en lopen dan terug naar het hotel.

We willen nog even genieten van het zwembad.

We weten al waar we gaan lunchen, namelijk bij de japanner. Er stonden daar nog veel smakelijke gerechten op de kaart, die we niet geprobeerd hebben.

Het smaakt allemaal weer fantastisch en we sluiten ook nu weer af met een kop koffie.

Inmiddels is het tijd geworden om de koffers te gaan pakken en we drinken het laatste restje van de Teachers op; scheelt in elk geval 1 literfles .

Rond 18:45 uur gaan we naar de bar op de begane grond, waar Rob en Ria, Jan en Nelly en Rob en Jutta al aanwezig zijn. We drinken nog wat en dan is het tijd om naar de luchthaven te gaan.

We blijken in de Internationale vertrekhal te zijn en moeten een verdieping naar beneden, waar we kunnen inchecken voor onze vlucht naar Jakarta. De bagage wordt gelijk door gelabeld; daar hebben we dus verder geen omkijken meer naar.

We kopen nog 2 flesjes Jus ‘Orange en om 21:30 uur kunnen we gaan boarden. In het vliegtuig kan ons horloge gelijk een uur terug gezet worden, want op Bali is het 1 uur later dan in Jakarta.

Aan boord krijgen we gelijk eten geserveerd, maar dat laat ik grotendeels staan omdat het gewoon niet lekker is. De vlucht verloopt verder zonder problemen en we landen volgens planning in Jakarta.

We moeten nu op zoek naar het loket waar we ons uitreisvisum kennen betalen. Ons was verteld dat dit 200.000 IDR (ongeveer 12,50 euro) per persoon zou bedragen, maar het is uiteindelijk maar 150.000 IDR (ongeveer 10 euro) per persoon. Omdat er verder geen gelegenheid is om iets te kopen, blijf ik uiteindelijk met 300.000 IDR (ongeveer 20 euro) zitten.

Het boarden gebeurt deze keer aan de hand van kleuren stickers die op onze boardingpass is geplakt. Wij zitten op rij 30 en mogen daarom als laatste groep  aan boord. Beneden aan de trap worden we vervolgens opgewacht en met bussen naar het platform vervoerd. Het is 00:45 uur als we bij het vliegtuig aankomen.

Eenmaal in het vliegtuig kan de klok 5 uur terug gezet worden; het is 20:00 uur Nederlandse tijd. Ik sla de aangeboden maaltijd over en neem een glas rode wijn, waarna ik probeer om de ogen even te sluiten.

We kijken in etappes de Britse mini-serie The Widower en ik kijk nog een aantal afleveringen van Cops. Tot mijn verbazing beschikt het vliegtuig over WiFi ($ 21,- voor 24 uur) en wordt het openingsduel van de WK, Brazilië – Croatië, rechtstreeks op TV uitgezonden.

Boven India maken we een prachtige zonsopgang mee, maar het lukt niet om daar een goede foto van te maken.

Om 9:50 uur landt het vliegtuig volgens schema op Schiphol, waar we niet lang op de koffers hoeven te wachten.

     

Als ik Comfort Parking bel, heb ik gelijk verbinding en krijg ik te horen dat we in de bocht tussen vertrekhal 2 en 3 zullen worden opgepikt. We realiseren ons ineens dat we helemaal vergeten zijn afscheid te nemen van onze mede-reizigers, die deze vakantie mede tot een groot succes hebben gemaakt.

5 minuten later is het busje al aanwezig en worden we in no time afgezet bij onze auto. Ik kan niet anders zeggen dat dit een hele comfortabele manier is van parkeren; ik ben bijzonder tevreden.

Anderhalf uur later zijn we thuis, waar tot onze schrik het alarm niet aanstaat en de schuifpui wagenwijd open staat; blijkt Jeannine dat zojuist gedaan te hebben, waarbij zij zich niet gerealiseerd heeft dat als het alarm uit is, iedereen zo naar binnen kan lopen en wat mee kan nemen .

We hebben onderweg alvast contact gehad met dierenpension Hoevekestein om te vertellen dat we Charlie vanavond al komen ophalen.

Onderstaande glazen hebben duizenden kilometers met ons mee gereisd, maar in alle hotels bleken voldoende glazen te zijn .

Dag 16, Sanur

Vanochtend weer om 7:30 uur op en tegen 8:45 uur lopen we op ons gemak naar de ontbijtzaal.

Deze grote jongen zat op 2 hoog tegen het raam van het restaurant aan, maar te veel spiegeling om een goede foto te kunnen maken.

       

Na het eten pin ik nog 1.500.00 IDR (ongeveer 95 euro) en daarna lopen we langs een ander zwembad naar de boulevard.

Uit het niets komt er een jongen met een behoorlijke vis aan en dan blijken er al meerdere exemplaren te liggen; verser kan het niet.

       

We gaan bij de Market rechtsaf en pakken daar een taxi, die ons naar Hardy’s brengt, waar Marijke nog 2 sarongs en een shawl koopt. We willen nu eigenlijk koffie gaan drinken, maar er is of geen plek in de schaduw, of goede koffiemaker en uiteindelijk houden we een taxi aan, die ons op de meter terugbrengt naar Grand Bali Beach.

Ik moet 14.450 IDR afrekenen (ongeveer 0,90 euro) en geef 20.000, maar krijg geen wisselgeld, dus ik blijf zitten en dan begrijpt de chauffeur dat ik mijn wisselgeld wil hebben. Ik vraag hem vervolgens of ik hem een “tip” mag geven en dat mag. Ik vertel hem dat IK de klant ben en dat niemand anders dan IK bepaal of er fooi gegeven wordt en hoe hoog die fooi is en dat hij door zo te handelen, van mij nu geen fooi krijgt.

Het gaat niet om die 5.550 IDR (ongeveer o,35 euro), maar om het principe.

We drinken even bij de Beach Bar 1688 een biertje en daarna werk ik het blog verder bij en het loopt al tegen 14:00 uur als we richting Minami lopen.

We krijgen van het huis een apetizer van o.a. tofu; erg lekker. We bestellen Beef Takaki, California Rolls, Futomaki en tot slot Spicy Tunah.

     

             

Het smaakt goddelijk en als je dan zie, dat je, inclusief 2 halve liters Bintang 400.000 IDR moet afrekenen (ongeveer 25 euro), dan is dit, als je een liefhebber bent van Sushi, toch paradijselijk?

We lopen naar Luhtu’s Coffee Shop, waar we koffie bestellen; ik neem er een Coconut Creampie bij.

Als we terug lopen naar het hotel, is goed te zien dat de vloedlijn een flink stuk terug is komen te liggen; de bootjes liggen nu op het droge.

Ik maak nog even een foto van de plattegrond van de kust van Sanur; altijd handig als je rechtstreeks een hotel zou willen gaan boeken.

We hebben vanavond ons “afscheidsdiner” en hebben om 7:00 uur afgesproken in de lobby van het hotel.

Marijke ziet er uit om door een ringetje te halen en de zilveren ketting met vlindertjes, die wij in Yogya gekocht hebben, staat haar ook nog eens prachtig; nog steeds is zij “the love of my life”

We verzamelen uiteindelijk in de bar van het Hotel, waar het al gelijk een drukte van jewelste is.

Als we om 19:15 uur richting restaurant lopen, missen we Ingrid en Coby, maar die hadden al gemeld dat de excursie vandaag zou worden afgesloten met een feestavond en Conny en Puck; we zijn uiteindelijk dus met 19 mensen.

Als we op het strand aankomen, blijken ze, ondanks de reservering, vergeten te zijn dat we vanavond zouden komen . In allerijl worden de tafels en stoelen neergezet en kunnen we om 19:30uur aan tafel gaan.

Na enig overleg wordt besloten om alles op één rekening te zetten en na afloop de totale rekening te delen door 19 en dat dan per persoon te betalen. We hebben vanavond de hele avond gratis live muziek en dat is niet verkeerd.

We beginnen met loempia’s voor iedereen en daarna kan iedereen zelf bepalen wat hij of zij wil eten.

Omdat we met een grote groep zijn, wordt er naast de bekende Bintangs, ook rode en witte wijn besteld.

Al met al is het vreselijk gezellig en dat het eten goed zou smaken, wist iedereen die in Sanur in Grand Bali Beach hotel verblijft, eigenlijk al, want we hebben er allemaal al meerdere keren gegeten.

Het is uiteindelijk al na 23:00 uur, als ons gevraagd wordt of we a.u.b. weg willen gaan, want dan kunnen ze sluiten; dat doen ze namelijk normaal al om 22:00 uur.

De totale rekening bedraag 5.440.000 IDR (ongeveer 350 euro); we betalen 300.000 per persoon (ongeveer 19 euro) en dat is natuurlijk niet veel.

Er wordt nog een foto van ons 19-en gemaakt en dan gaan Gerie, Ron, Annelies en Dick met de taxi terug naar Kuta en gaan wij met een aantal nog een afzakkertje drinken in de bar van het hotel.

Uiteindelijk zijn we om 1:00 uur terug in de kamer en gaan we een stukje slapen.

Dag 15, Sanur

Vandaag weer een rustige dag, waarbij niets “moet”. We staan om 7:30 uur op en om 8:45 uur gaan we ontbijten.

              

Elk hotel in Indonesië waar we geweest zijn, heeft een “egg station”, waar de eitjes gebakken worden zoals jij dat wenst.

We hebben beiden trek in koffie en lopen naar Luhtu’s Coffee Shop, waar we een heerlijke kop koffie krijgen.

Op onderstaande foto is al goed te zien hoe het water wat meer begint te wijken, waardoor de boten straks “droog” komen te liggen. Op de achtergrond de hoogbouw van ons hotel.

       

Nadat de koffie op is, gaan we terug naar het hotel, waar ik nog wat werk aan het reisverslag en Marijke wat leest.

       

Als het verslag online staat, is het inmiddels al weer 14:00 uur en gaan we naar de Beach bar 1688 om wat te drinken en te eten. We bestellen allebei een Arak Kecak.

                     

Het smaakt heerlijk. Marijke bestelt een Clubsandwich en ik een Pizza Tropicana met garnalen en ananas.

                                

Van de barkeeper krijgen we aardbeien als toetje en daarna gaan we lekker wat luieren in de zon. Ik haal de iPad’s, mijn iPod en de koptelefoon en van Rob krijg ik de Zoom te lezen. Heerlijk relaxen dus.

Om 17:30 uur drinken we op onze kamer een whisky en spelen we allebei wat op en met de iPad.

Om 20:30 uur gaan we Sushi eten op het strand en we worden aangenaam verrast dat er naast die Japanner een feestje wordt gegeven; het blijkt om een trouwerij te gaan.

Het eten is verrukkelijk en ik geef al gelijk aan dat we hier morgenmiddag gaan lunchen en Marijke is het daarmee (gelukkig ) eens.

We genieten nog even van het vuurwerk, drinken ons bier op en lopen dan terug naar ons hotel.

In het hotel drinken we nog een kopje koffie en kijken samen een filmpje, waarna we om 23:45 uur gaan slapen.

Another day in paradise .

Dag 14, Bali: Hoogtepunten

We hebben de wekker op 7:30 uur gezet, zodat we alles op ons gemak kunnen doen.

We hebben om 10:00 uur met Ngurah afgesproken, maar als we om 9:50 uur buiten komen, is hij er niet. Om klokslag 10:00 uur belt hij dat hij in de lobby op ons zit te wachten.

We spreken een prijs af voor de hele dag en die prijs is inclusief brandstof en zijn tijd; we komen uit op 500.000 IDR (ongeveer 30 euro) en dat is een prima prijs. Jordi betaalde via onze reisleider Henri, 50 euro en Rob II betaalde via zijn neef 40 euro.

We willen, als dat mogelijk is vandaag de Unesco rijstvelden bekijken, de vlindertuin, iets van midden Bali en Tanah Lot. Volgens Ngurah is dit geen enkel probleem. Hij heeft zelf ook nog enkele suggesties, waarvan we een bezoek aan een tempel, een bezoek aan een Balinese familie en een klein werkplaats, waar houtsnijwerk gemaakt wordt en een bezoek aan een plantage, waar je ook Kopi Loewak kan drinken, mee neen. Een bezoek aan de apen laten we, nadat Emma is gebeten en een Engelse vrouw een paar rake klappen in haar gezicht heeft gekregen, maar voor wat het is.

We beginnen onze rondreis bij een Balinese familie, waar we een blijk krijgen in de keuken en in de voorraadkast.

Ook hier in de tuin prachtige planten en bloemen.

We zien ook de tempel van de familie en het blijft (in mijn ogen als Westerling) vreemd als je ziet dat die er eigenlijk veel beter uitziet dan het feitelijke woonhuis van de familie.

Ons volgende bezoek is aan de werkplaats van een bedrijfje dat houtsnijwerk maakt. We krijgen uitleg over de diverse soorten hout, het snijden van het hout en het polishen.

Let vooraleen op hoe ook de voeten gebruikt worden om het materiaal vast te houden. Bij sommigen leek de voet wel op die van een aap, waarbij je a.h.w. een duim aan de voet hebt.

Er zijn prachtige objecten te koop, maar dan moet je wel een huis hebben waar dit volledig tot zijn recht komt. Onderstaande stoelen, zaten ook nog eens prima, in elk geval voor de kortere tijd.

Onze volgende stop is de plantage. Als we de auto parkeren, zie is deze traditioneel geklede dame, die de last op haar hoofd draagt; zij wil best even poseren voor een foto. Tremakasi!

De hagedis op onderstaande foto, loopt gewoon vrij rond, maar de civetkat wordt, samen met 5 anderen, in gevangenschap gehouden.

We krijgen uitleg over het productieproces van de Kopi Loewak.

                   

        

We krijgen de gelegenheid om een Kopi Loewak te drinken voor 50.000 IDR (ongeveer 3 euro) en dat doen we dus; daarnaast kunnen we 16 soorten koffie en thee proeven en wij vinden de Lemon, de Lemongras en de Ginger veruit het lekkerst, maar we besluiten toch niet te kopen en al helemaal geen Kopi Loewak, want die is ok hier behoorlijk aan de prijs.

         

Inmiddels is het 12:30 uur en bezoeken we een van de vele tempels die Bali rijk is en waar op dit moment alles offers voor het grote feest van morgen, in orde gebracht worden.

 

De tempel zelf is alleen toegankelijk voor hen die daar bezig zijn met de offers.

We lopen het hele terrein over en overal zijn mensen hard in de weer om er morgen een groot feest van te maken.

Ngurah legt onderweg het nodige uit, ook over het feit dat in deze tempel hanengevechten werden gehouden; er is op het terrein nog steeds een arena aanwezig.

                     

He is inmiddels 13:00 uur en ondertussen hebben we wel honger gekregen. Volgens Ngurah zijn we over ongeveer 11n half uur op de plaats van bestemming. En het uitzicht dat we vanuit het restaurant krijgen voorgeschoteld is prachtig.

Het eten bestaat uit een all-you-can-eat buffet voor 150.000 IDR (omgerekend 10 euro). Niet direct onze eigen keuze, maar je moet af en toe ook water bij de wijn doen en het belangrijkste is dat het smaakt.

En smaken doet het zeker; we nemen allebei nog fruit en gebakken banaan als toetje en dan gaan we vervolgens richting Unesco rijstvelden.

Rijstvelden blijven een mooi onderwerp om te fotograferen.

                       

Wat hier ook zo mooi is, is dat je heel vaak prachtige bloemen en planten tegenkomt in het wild.

Wat ook opvalt, zijn de vele kleine tempeltjes in de velden.

                   

Het is inmiddels 15:00 uur en we zijn bijna bij de Unesco rijstvelden

Er loopt  één weg door deze rijstvelden en om er te komen moet je een ticket kopen. Vervolgens moet je 500 meter verder weer stoppen en wordt je kaartje “geknipt”; hoezo bureaucratie?

De rijstvelden, gelegen op prachtig aangelegde terrassen tegen de groene heuvels op Bali hebben door de eeuwen heen gezorgd voor welvaart in de gemeenschap. Het zachte klimaat, de lokale bergmeren en de vruchtbaarheid van de grond maken het eiland zeer geschikt voor rijstwinning.

De rijstvelden in Bali worden opgebouwd in terrasvorm, zodat er verschillende niveaus ontstaan. Die niveauverschillen zorgen voor een uitstekende irrigatie, doordat het water van het ene veldje naar het andere stroomt. De rijst kan hierdoor goed kiemen en verder rijpen tot de oogst op de mooie, groene velden.

 

Indonesië is trots dat de rijstvelden van Subak nu op de felbegeerde lijst van cultureel erfgoederen van Unesco zijn geplaatst is.

Onze volgende stop is het Bali Butterfly Park, waar op 3.000 m² een enorme hoeveelheid vlinders en insecten ten toon worden gesteld.

Het lukt mij zo waar om foto’s te maken van vlinders; heel apart.

We zien ook hele aparte “beesten”, zoals op onderstaande foto’s zichtbaar is. Links onder is geen blad, maar het kroop op de bladeren omhoog.  Rechtsonder is een wandelende tak zichtbaar en dat is al wel iets dat je vaker zie.

Wat op onderstaande foto’s zichtbaar is, bewoog ook, maar wat het is, zijn we niet achter gekomen.

Ook hier aan planten en bloemen geen gebrek.

Dan komen we in een soort van broedkamer; alle vlinders hier, zijn vandaag “geboren”.

We verlate de kraamkamer en komen weer in de tropische tuin, waar het warm is en de luchtvochtigheid hoog.

Wat kun je op een relatief klein oppervlak toch een hoop laten zien; echt een aanrader voor toekomstige bezoekers van Bali.

Er is ook nog een klein museum, waar naast vlinders andere beesten te vinden zijn.

Het is inmiddels na 17:00 uur en als we buiten komen, zien we Ngurah liggen slapen; hij mag blij zijn dat we weg gaan, want anders hadden de mieren hem meegenomen.

We gaan nu nog naar Pura Tanah Lot, een Balinese tempel (pura) aan de westkust van Bali. Het ligt in zee boven op een rots. Gelet op de laaghangende bewolking die er de hele dag al is, zal de zonsondergang er wel niet inzitten.

Bij laag water is de tempel net wel of net niet met droge voeten te bereiken over een zanddam (wantij) van zo’n twintig meter lang. De toegang is echter beperkt tot de eerste vijf meter van het mini eilandje. Op het toegankelijke deel is een ‘grot’ met een magische bron. Alhoewel de tempel in de zee ligt, komt er zoet water uit deze bron.

Hoe klein kan de wereld zijn? Als we naar beneden willen lopen richting de tempel, zien we Annelies, Dick, Gerie en Ron, die samen met Coby en Ingrid een georganiseerde toer doen. Zij kunnen echter niet te lang blijven praten want hun gids wacht op hen; wat hebben wij het dan heerlijk met onze gids, in ons tempo en ook nog eens voor minder dan de helft van wat anderen hebben betaald.

We lopen naar de andere kant en ondertussen beukt het water met steeds groter worden kracht op de rotsten, wat wel spectaculaire beelden oplevert.

Je ziet de golven aankomen en de kunst is dan op het juiste moment een aantal keer te klikken, maar ik ben met het resultaat meer dan tevreden.

De golven zijn op een gegeven moment zo hoog, dat zelfs de droge plek waar ik stond, volledig wordt overspoeld.

De zonsondergang is nog best mooi, ook al is het redelijk zwaar bewolkt.

Als we naar de parkeerplaats willen lopen, komt er een traditionele Balinese band en daar moeten we even op wachten.

Als de band begint te lopen, gaat de zon onder; het is dan inmiddels 18:02 uur.

Het is inmiddels 18:10 uur en over 5 minuten is het donker

Met de files in en om Denpasar zijn we uiteindelijk pas tegen 19:30 uur terug in het hotel. Ngurah vindt het prima als ik zijn naam en telefoonnummer doorgeef aan vrienden en bekenden die binnenkort nog naar Bali vertrekken.

We hebben allebei niet echt veel honger, maar als we nog even naar de Beach Bar 1688 gaan voor een biertje, nemen we allebei een burger en dat is net genoeg.

Terug op de kamer  drinken we koffie en kijken we nog een filmpje, waarna we om 23:30 uur allebei toe zijn aan slaap.

Het was een fantastische dag, waarbij we in ons eigen tempo, alleen die dingen gezien hebben, die we ook echt wilde zien.

Dag 13, Sanur

Vandaag ook weer geen wekker gezet. Nu we minder moe zijn, valt pas op dat de bedden voor onze rug niet veel goeds betekenen. We hebben behoorlijk liggen draaien en hebben allebei nu een stijve rug.

Om 8:45 uur gaan we ontbijten en daarna gaan we op “de boulevard” kijken of er voor ons misschien iets te koop is, waar we ook daadwerkelijk wat aan hebben.

Marijke gaat in de rij staan bij de gebakken eieren en ik ontferm me over brood roosteren, vers fruitsap, thee en dergelijke.

     

Om 9:30 uur lopen we op ons gemak door een deel van de hoteltuin en komen we op “de boulevard” terecht.

We gaan eerst de tafel regelen voor woensdag en dan kunnen we gelijk een kop koffie drinken. Er komt een tafel waar we met maximaal 23 mensen aan kunnen zitten. Of ik woensdag nog even langs kan komen om te kijken of alles volgens afspraak is.

Van de koffie zijn we niet heel enthousiast; hij is aardig, aar we hebben al lekkerdere koffie gedronken.

We zijn er ondertussen achter dat al je in het geheel niet reageert op alles wat ze tegen je zeggen en/of roepen, je in een keer van de ellende af bent; misschien niet de meest vriendelijke oplossing, aar wel de meest effectieve .

Marijke ziet ergens een jurkje dat ze leuk vindt en gaat passen; uiteindelijk vindt ze ook nog een broek, maar ik loop gelijk weg als ik hoor wat de vraagprijs is; 600.000 IDR, zeg maar 40 euro.

Ze komt wel achter me aan en vraagt wat ik dan wil geven en ik zeg 200.000. Zij zakt nu naar 500.000 en als ik mijn bod handhaaf, vervolgens naar 450.000 en dan naar 400.000.

Ik ga nu naar 250.000 en uiteindelijk maken we het af op 300.000. Ze geeft het niet weg en verdient er nog steeds aan, maar het blijft leuk om  te doen.

Van Carel en Caroline hadden we begrepen dat er halverwege tussen Bali Beach en Sanur Beach vandaag een plechtigheid zou worden gehouden e dat die rond het middaguur zou beginnen. maar als wij er om 11:30 uur langskomen, is er nog niet veel gebeurd.

We zijn ondertussen dichter bij Sanur Beach dan bij Bali Beach en we spreken af dat we doorlopen en dan gaan eten en dan met de taxi terug gaan naar ons hotel.

Er staan prachtige particuliere huizen, maar die zijn eigenlijk niet te fotograferen, vandaar dan maar wat impressies van tuinen.

Marijke zou het liefst ook nog een korte broek aanschaffen, maar dat blijkt in de praktijk niet zo makkelijk.

We lopen verder en telkens als we denken dat we er zijn, duikt er weer iets anders op .

Uiteindelijk zijn we er dan en terwijl we door de tuin lopen, kijken we of we Jordi, Nicky en Amber zien, maar dat is niet het geval.

Het restaurant, waar wij vrijdag met Caroline en Carel hebben gegeten, gaat pas om 16:00 uur open en dus gaan we eerst maar eens naar de Ierse Pub voor een ijskoud biertje.

We appen met Jordi, Nicky en Amber en die komen zo gezellig met ons wat drinken. Wij bestellen ondertussen wat te eten. Marijke neemt een avocadosalade met garnalen en ik neem een Balinese curry met kip.

We zijn net klaar met eten als de anderen aanschuiven. Zij vermaken zich prima en zijn te spreken over de accommodatie.

Tegen 15:00 uur nemen we afscheid en lopen we nog even door wat winkeltjes en komen dan, achter een gesloten hek, deze Fiat 600 tegen, die behoorlijk geplamuurd is.

Een blauwe taxi brengt ons vervolgens voor 30.000 IDR (ongeveer 2 euro) terug naar Bali Beach Hotel, waar we een glaasje whisky drinken, terwijl ik het blog verder bijwerk.

Ik had mr. Billy, de reisleider gevraagd om voor ons te regelen dat we maandag Midden Bali konden zien en woensdag of donderdag zouden kunnen zwemmen met dolfijnen, maar 0,0 antwoord en de telefoon wordt niet opgenomen en de email niet beantwoord .

Ik wordt vervolgens getriggerd door een commentaar op een van mijn FB-postings, van Inge Klinkert, een oud-collega, die op Bali een huis heeft en ik vraag haar of zij misschien een betrouwbare chauffeur weet en dat weet ze. Telefoonnummers worden uitgewisseld en nadat ik hem heb gebeld en de verbinding werd verbroken, belt hij mij zelf en spreken we af voor maandagochtend om 10:00 uur bij de lobby van ons hotel.

‘s Avonds eten we op het strand. Marijke neemt een steak en ik neem de Red Snapper die Marijke van de week had, maar dan met witte rijst.

Het is al 21:00 uur geweest als Marijke deze foto van mij neemt, waarna we afrekenen en naar het hotel terug lopen.

In ons hotel drinken we op de kamer een kop koffie en kijken we nog een filmpje, waarna we om 0:00 uur gaan slapen. Morgen zullen we weer de wekker moeten zetten .

Dag 12, Sanur

We hebben allebei prima geslapen en staan om 8:00 uur op .

Nadat we allebei een douche gnomen hebben en aangekleed zijn, lopen we op ns gemak naar de ontbijtzaal, waar een enorm buffet wacht en de eieren vers gebakken worden, zoals jij dat wil.

      

Ik maak op de weg terug nog even gauw een foto voor Themed Picture a Day Challenge 2014. The theme for this month is: “Macros, reflections or shiny things”.

We blijven vandaag sowieso in de buurt van het hotel. We willen kijken wat er in de directe omgeving te doen is, biertje drinken, wat eten en vooral rustig aan doen .

Het Grand Bali Beach Hotel heeft 10  verdiepingen en dat is op Bali het enige hotel dat zo hoog is. Tegenwoordig mag hoogbouw niet hoger zijn, dan de hoogste palmboom .

      

llebeid wel weer eens lekkere koffie.

Als we een stuk het bestraatte pad richting Sanur Beach Hotel hebben afgelegd, zie ik een tentje, waar zo waar een Jura koffiemaker staat en we willen allebei wel weer eens lekkere koffie. Helaas is het tentje nog niet op, maar volgens de jongen achter de bar zit verder op ook een tent met een Jura koffiemaker. Wij bestellen 2 koffie, aar met de restrictie, dat die uit de Jura komt.

Als we ook ons 2e kopje ophebben, reken ik af; 70.000 IDR (omgerekend ongeveer 4 euro) en lopen we weg. Een stuk verderop komt de dame waar ik bij heb afgerekend mij achterna; ik had 2.000 IDR (ongeveer 15 eurocent) wisselgeld laten liggen!!

We open weer terug naar het hotel en rond 14:30 uur gaan we naar de Inna1688 Beach Bar, waar Marijke een 1/2 liter witte wijn neemt en ik een ijskoud biertje.

Dit is vakantie, zoals je dat aan iedereen gunt, mooi weer, prachtige omgeving en rust.

Marijke bestelt een clubsandwich en ik een Pizza Tropicana.

Om 16:00 uur gaan we een stukje langs het strand lopen, maar dat valt tegen zeg; er liggen vlijmscherpe schelpen en je voeten zakken, met slipper en al, behoorlijk in het diepe zand. Ik had gedacht dat het in het water minder zou zijn, maar dat is precies het zelfde en behoorlijk pijnlijk.

Ik werk op de kamer het blog bij en het is bijna 21:00 uur als we op zoek gaan naar een geschikt restaurant. Op een paar honderd meter van ons hotel zit een prima restaurant, dat vees en vis op houtskool grilt. Marijke neemt, op advies van Patricia, de Red Snapper en die smaakt inderdaad verrukkelijk. Ik ga voor de Gado Gado en mixed sateh.

        

Het smaakt allemaal heerlijk en dit is waarschijnlijk ook een goede tent om woensdag met alle mede reizigers van deze Java en Bali reis, een hapje je te gaan eten, als afsluiting van een super gezellige en mooie vakantie.

We zijn om 22:15 uur terug in het hotel, waar we een filmpje kijken en om 0:00 uur vinden we het allebei welletjes.

Dag 11, Kalibaru – Sanur

Vandaag voor de laatste keer vroeg op, want we vertrekken al om 6:00 richting de veerboot, die ons naar Bali zal brengen.

Het regent bij vlagen keihard en omdat we gisteravond pas in het donker aankwamen, wil ik tocht graag nog wat foto’s maken; dan maar een nat pak.

We vertrekken klokslag 6:00 uur en om8:30 uur zijn we al in de haven van Ketapang.

Ook hier worden we gelijk belegerd door een groepje verkopers, die diverse brillen, mini gereedschappen, horloges en lotions aan de man willen brengen.

Vanwege de enorme onderstroming, vaart de boot zig-zag en duurt het dus al met al, bijna 1 uur. We verliezen trouwens door verandering van tijdzone, sowieso 1 uur, omdat de klok een uur vooruit moet.

En we zijn op Bali aangekomen . Het eerste dat we zien, zijn aapjes langs de weg.

                   

Het loopt al weer tegen 12:30 uur, als we stoppen voorde lunch. De plek is gelijk al paradijselijk en het eten is fantastisch.

                   

Na het eten worden de chauffeur (Nadie), onze gids (Henri) en onze busboy (Mardi) in het zonnetje gezet; het was een geweldig team.

Hierna maken we buiten een aantal foto’s van ons allen; we hadden een geweldige groep mede-reizigers.

Het loopt tegen 14:00 uur, als we op weg gaan voor de laatste etappe in deze samenstelling. Jordi, Nicky en Amber gaan naar Sanur Beach, Annelies en Dick en Gerie en Ron gaan naar Kutaar zij in 2 verschillende hotels zullen verblijven. De rest zit in Grand Bali Beach in Sanur.

Om 15:15 uur stoppen we nog een keer, zodat getankt kan worden en dan zijn we met 45 minuten op de plek van bestemming.

Onderweg valt de hoeveelheid tempels op; Henri had het over miljoenen en dat hebben we met een korreltje zout genomen, maar hij heeft echt niet overdreven. Soms hebben mensen wel 2 tot 3 tempels  in hun tuin!

         

Even na 16:00 uur komen we aan in ons hotel, waar we afscheid nemen van de mensen die hier niet zullen blijven. Onze nieuwe reisleider heet Billy, maar ik heb niet zo’n zin om naar zijn verhaal te luisteren en wil graag naar de kamer om te kunnen douchen.

Omdat het me met de afhandeling van de bagage allemaal te lang duurt, neem ik die zelf mee nar de kamer, waar we dan tegen 16:30 uur zijn, eindelijk RUST .

De kamer op zich is prima, maar bij binnenkomst is er sprake van een overweldigende rioollucht. De airco is niet meer dan een matig briesje. Nadat ik daar iemand op heb aangesproken, komt er binnen 5 minuten iemand om de problemen te “verhelpen”, maar die rioollucht gaat niet weg door de kamer te sprayen.

We besluiten de afvoer van bad en wastafel dicht te laten en dat scheelt aanmerkelijk.

Ik laat Carel van den Oever, mijn oud-collega van het SFB, die vandaag morgen weer terug gaat naar Nederland, weten dat we er zijn en hij en zijn vrouw Carolien, komen om 19:00 uur naar ons hotel om daarna gezamenlijk te gaan eten.

Als Marijke en ik naar de lobby lopen, zie ik Carel en Caroline al door de gang lopen. Nadat we elkaar begroet hebben – ik heb Carel al 17 jaar niet meer gezien, maar we hebben wel via Facebook contact- besluiten we om met de taxi richting Sanur Beach te gaan, omdat daar meer mogelijkheden zijn m.b.t. eten en winkeltjes.

Carel heeft nog geen 40.000 IDR (omgerekend 2,50 euro) betaald om hier te komen en via een taxi, geregeld door het hotel, zijn we 60.000 IDR (omgerekend nog geen 4 euro kwijt).

We gaan tegenover het Sanur Beach Hotel eten, in een soort tuin.

Marijke neemt de pizza en ik neem de Indische rijsttafel voor 1 persoon. Als ik vraag of er apart hete sambal bij geserveerd kan worden, krijg ik te horen dat dit er niet is, maar als het eten gebracht wordt, is er m.b.v. hete chilisaus en een fijn gesneden rawit, toch Sambal Pedis voor mij gemaakt.

Het eten smaakt fantastisch. We bekijken even het hotel waar Carel en Caroline zitten en lopen vervolgens langs wat winkeltjes en daarna gaan we bij een Ierse Pub nog gezellig wat drinken.

Er treden 4 jongens op en het eerste nummer, Hey Jude, doet het ergste vrezen, want ze zijn niet echt toonvast, maar hetgeen ze daarna ten gehoren brengen is meer dan prima.

Zomaar 4 Balinese jongens in een Ierse Pub in Sanur

Rond de klok van 23:15 uur nemen we afscheid van Carel en Caroline en maken we de afspraak elkaar binnenkort in Bergen op Zoom te treffen. We nemen een blauwe taxi, die hebben namelijk een meter en anders moet je onderhandelen en een prijs afspreken, en die brengt ons voor 29.000 IDR (ongeveer 2 euro) terug naar ons hotel, waar we als een blok in slaap vallen.

Dag 10, Malang – Kalibaru

Vandaag om 5:30 uur op, 6:00 uur de koffers buiten en dan ontbijten, waarna de bus om 7:00 uur vertrekt.

     

De koffiestop is al vroeg, waarna we in de nabij gelegen winkel cadeautjes kunnen kopen voor de weeskinderen, waar we vanmiddag naar toe gaan. We kopen melk met een smaakje, elastiekjes voor in het haar en 2 grote roze knuffelberen.

We vervolgen om 10:00 uur onze weg.

De meeste mensen hebben er voor gekozen om alleen te zitten, dan heb je wat meer bewegingsvrijheid; wij hebben dat dus ook gedaan, zodat ik alvast aan het weblog kon beginnen, maar de bus blijkt zo heftig te schudden dat ik er uiteindelijk maar mee stop.

Tegen 13:00 uur wordt de lunch geserveerd; eenvoudig, maar desalniettemin, wel erg lekker. De foto vertekent, want het is mijn tweede bordje .

Na de lunch rijden we verder richting Kalibaru; het landschap verschilt niet zo veel van hetgeen we de laatste dagen gezien hebben, maar het is beduidend rustiger op de weg.

 

Het is inmiddels bijna 15:00 uur; nog even en dan zijn we bij het weeshuis, annex de plantage.

Maar dan is er ineens sprake van wat oponthoud; er blijkt even verder op een trekker met aanhangwagen, vol met hout, in de bocht gekanteld te zijn en dat gevaarte ligt op onze rijbaan. Hoewel er politie ter plaatse is, zie ik iedereen door elkaar heen, van alles doen, zonder dat er sprake is van enige coördinatie.

Er is een kraan aanwezig, die de auto met een enorme klap weer rechtop zet.

Nu zou je denken dat als de rijbaan weer vrij gemaakt is, dat je dan ook weer door kunt rijden, maar dat blijkt een verkeerde inschatting geweest te zijn.

Wat gebeurt er namelijk: automobilisten zien dat er vanuit tegenovergestelde richting geen auto’s komen en gaan dus massaal inhalen en als wij er dan met onze bus aankomen, is de weg geblokkeerd en moet de auto of zelfs autobus, die dat doet, eerst weer tussen voegen en als dat niet kan doordat er niet gereden wordt, schiet je dus weinig op .

Al met al heeft dit oponthoud uiteindelijk toch nog ruim een uur gekost en komen we vlak voor donker aan op de plantage.

Hetgeen je op onderstaande foto ziet, tart elke beschrijving; zo dol hebben we het in bijvoorbeeld Marokko, niet gezien.

Uiteindelijk loopt het tegen 17:00 uur als we eindelijk bij de plantage aankomen, waar we door de weeskinderen worden opgewacht. Marijke krijgt gelijk iets opgespeld, waarbij het ventje geen halve maatregelen neemt .

Het weeshuis ligt midden tussen de plantages en wordt gerund door een dame zonder dat zij daar staatssteun voor ontvangt. Er zijn 10-tallen weeskinderen in de leeftijd van 0 tot 18 jaar, die allemaal netjes gekleed zijn en goed verzorgd worden.

Ze pakken gelijk je hand en lopen met je mee naar de plaats waar de rondleiding begint.

Ik maak van de plaspauze die velen nodig hebben, gebruik om even wat foto’s te maken van de prachtige bloemen en planten, die je overal vindt.

We krijgen allemaal lavendelolie om je tegen de insecten te beschermen en daarna gingen we op pad, waarbij we uitleg kregen over hetgeen er op de plantage verbouwd werd en hoe het verder verwerkt werd.

We lopen over een smalle bamboebrug, waar je maar met zijn 2-en tegelijk op mag, wat dieper “het oerwoud” in.

Ook hier weer prachtige bloemen en planten.

                            

Onderstaande foto’s tonen koffiebonen; op de plantage, die 25 hectare groot is en 5 uur vanaf het weeshuis ligt wordt naast Cacao, Arabica en Robuust verbouwd.

In no-time is deze man in de top van de palmboom geklommen om de olie af te tappen en dan is hij ook weer zo beneden; dit doet hij elke dag en uiteraard bij meerdere bomen.

Op de weg terug komen we nog een slang tegen, maar jammer genoeg, heb ik die niet op de foto kunnen krijgen, maar sommige van de groep is dat wel gelukt.

We worden door de kinderen versierd met bloemen en kroontjes, die zij zelf hebben gemaakt; Marijke ziet er prachtig uit met deze bloem in heur haar.

En dan begint de dansvoorstelling.

En vervolgens komen de kinderen ons halen om (mee) te dansen.

Ook Marijke doet gezellig mee. Het is hartverwarmend om te zien en vooral te voelen.

En dan komt voor de kinderen het spannende moment van cadeautjes krijgen; ze staan achter een stoel en wij leggen de presentjes op de stoel. Het is best emotioneel om te zien hoe deze kinderen graag iets willen hebben en het is ze van harte gegund. Hadden we maar in Nederland geweten dat dit zou gaan gebeuren, dan hadden we (kleur)potloden, schriften, gummetjes, pennen en dergelijke mee kunnen nemen.

Het meisje met de schildpad, omarmde hem stevig en gaf hem vervolgens een dikke kus; daar werd ik best emotioneel van.

Het was een schitterende ervaring, die misschien mensen ook (weer) laat beseffen waar het in het dagelijkse leven om draait en soms zijn dat maar hele kleine dingen, zoals voor deze kinderen, die eigenlijk niks hebben.

Het is inmiddels 18:30 uur en we vertrekken naar ons hotel in Kalibaru. Het zijn leuke bungalows, waarbij wij met name de doucheruimte erg leuk vonden.

We borrelen gezellig met zijn allen op de veranda en het is 20:30 uur als we aan tafel gaan. Ondertussen is een orkest gaan spelen en worden er traditionele dansen uitgevoerd.

Marijke kiest voor de Mixed Grill en ik neem Nasi Goreng.

Morgen is onze laatste dag op Java en gaan we naar Bali.

Dag 09, Bromo

Om 00:15 uur loopt de wekker af en gaan we snel onder de douche, waarna we naar de lobby gaan, waar we koffie of thee geserveerd krijgen. Omdat de koffie oud is en dus echt niet te drinken is, neem ik alsnog een kopje thee.

Omdat onze touringcar de route niet kan volbrengen, zijn er 2 kleinere busjes en dat is genoeg om 18 mensen te vervoeren. Nicky, Ingrid, Coby, Annelies en Nelly, hebben om uiteenlopende redenen besloten niet mee te gaan.

We rijden met de busjes over smalle weggetjes en komen uiteindelijk op de plek aan, waar we zullen overstappen in 4-wheel drive Jeeps, die ons verder zullen brengen; het is inmiddels 3:15 uur, maar dat weerhoudt de ijverige verkopers niet om ons met 10-tallen te bestormen om mutsen, shawls en dergelijke te willen verkopen.

Het laatste stukje moeten we lopen en hier krijg je nog de kans om een jas te huren; kost omgerekend 60 eurocent. Onze Dick heeft een oranje muts gekocht en niet afgedongen, waardoor hij 2-3 keer de gangbare prijs heeft betaald; het staat hem goed en hij is voor de komende WK alvast klaar .

Het is inmiddels bijna 5:00 uur, als de zon opkomt; het is mooi, maar minder spectaculair als dat we gedacht hadden en dat komt naar alle waarschijnlijkheid door de aanwezige bewolking.

Rechts van ons bevindt zich een aantal vulkanen en normaal gesproken zouden die nu moeten baden in het zonlicht, maar dat is helaas niet het geval.

Het is inmiddels 5:30 uur geweest, als we naar beneden gaan om te ontbijten. Ik was natuurlijk de enige die in korte mouwen liep en een korte broek aan had .

Vanuit het hotel is gezorgd voor een prima ontbijtpakket, met brood, beleg, drinken en fruit. We krijgen er koffie of thee bij.

                    

Als iedereen zijn ontbijt op heeft, is het tijd om naar de Bromo vulkaan te vertrekken. Het is dan al ruim 6:30 uur.

We stoppen onderweg nog even om foto’s te maken.

De Jeeps rijden niet echt zachtjes naar beneden en omdat het achterin erg krap is, zitten sommige mensen regelmatig met hun hoofd tegen het dak; ik zit voorin een stuk comfortabeler .

We komen vervolgens op onze eindbestemming aan en daar wacht een lange tocht van ongeveer 25 minuten, waarbij door lava gelopen moet worden en uiteindelijk kom je dan bij een trap van 250 treden die je op moet en dan kun je in de krater van de Bromo vulkaan kijken.

Omdat het lopen door de lava, gelijk staat aan lopen door de woestijn, zijn er 10-talen paardjes ter beschikking, die je, na afdingen, voor 20.000 IDR naar de onderkant van de trap brengen.

Onze “oranje smurf” heeft niet afgedongen en betaalde dus 50.000 IDR.

Marijke en ik hebben, vanwege de recente problemen met knie en enkel, besloten niet naar de top te gaan; wij blijven naast het pad zitten en zien zo allerlei figuren, die zijn uitgehouwen in de rotsen.

De eerste die terug komen lopen zijn Jordi en zijn zus Amber en zij maken nog even wat foto’s van ons.

We lopen terug richting de Jeeps.

Het is inmiddels 9:00 uur en de temperatuur is al weer ruim boven de 30 graden Celsius.

De kleinere busjes brengen ons in goed 2 uur terug naar het hotel, waar de dames, die niet zijn mee geweest, lekker bij het zwembad liggen.

Dat willen Marijke en ik ook, maar we hebben ook wel zin in een biertje en als we eenmaal zitten, willen we ook wel eten.

Terwijl we wachten op het eten, kleed Marijke zich snel om en als zij terug is, doe ik het zelfde. Marijke heeft een Club sandwich en ik neem Gado Gado met witter rijst.

Na even gezwommen te hebben, ga ik op de koele hotelkamer, het blog bijwerken.

‘s Avonds eten we met Rob en Ria en dat is weer gezellig.

Rob moet nog pinnen en ik eigenlijk ook, dus lopen we de ongeveer 1.500 meter naar de weg, waar de pinautomaat zich bevindt. Als we daar aankomen, kunnen zowel Rob, als Ria er geen geld uitkrijgen en ik heb mijn pas in mijn andere portemonnee zitten en kan dus helemaal niks

We gaan niet te laat naar bed, want ook morgen staat er weer een rit van 350 kilometer gepland, dus zullen we weer vroeg op moeten.

Dag 08, Solo – Malang

Vandaag staat ons een lange reis te wachten; we moeten ruim 350 kilometer tussen Solo en Malang overbruggen en dat betekent dat we om 5:30 uur op staan en om 6:00 uur de koffers buiten zetten, waarna we gaan ontbijten.

We zitten aan het water en als er mensen stukken brood in het water gooien, vliegen ze er met zijn allen op af.

We lopen na het ontbijt nog even rond en maken nog wat foto’s. De luchtvochtigheid is zo hoog, dat de lens van de spiegelreflex blijft beslaan.

We bezoeken vanochtend Pasar Gede, een overdekte markt met lokale producten; de lens van de spiegelreflex, blijft beslaan .

Voor onze begrippen is het met de hygiëne niet helemaal goed gesteld, maar vergeleken met bijvoorbeeld Marokko, is het hier wel beter geregeld.

Mensen fotograferen blijft leuk; deze keer dames.

Wat er te koop is, bestaat voornamelijk uit voedsel, maar af en toe kom je ook potten en pannen tegen.

Van de kip wordt door Javanen alles gegeten, tot en met de poten aan toe en dan bedoel ik niet datgene dat wij een kippenpoot noemen, maar dat wat daar onder zit.

Je komt op zo’n markt van alles tegen, zoals de rokende man op onderstaande foto.

Marijke had duidelijk schik over iets .

Het is uiteindelijk 8:30 uur, als we terug gaan naar de bus, waar busboy Mardi al staat te wachten om ons veilig te laten instappen.

We gaan nu een bakkerij bezoeken, waar we koffie, thee of cola kunnen drinken; tegen 11:00 uur vertrekken we weer voor de volgende etappe.

Onderweg blijft het behelpen om van achter het glas, dat bij felle zon ook nog eens flink reflecteert, foto’s te maken.

Het is 13:00 uur, als we gaan lunchen; vreemd genoeg geen foto’s gemaakt van het eten, maar zoals elke dag, smaakte het gewoon goed.

Rond 15:30 uur, moet er getankt worden en dat geeft gelijk ruimte voor een plas- en rookpauze .

Het is inmiddels 16:30 uur en iedereen verlangt naar het einde van deze trip. We moeten vannacht ook nog eens om 0:15 uur opstaan .

Het loopt inmiddels tegen 17:00 uur en we zijn er bijna, maar dus nog niet helemaal .

Het is bijna 17:45 uur, als we eindelijk in onze kamer zijn. We zitten wederom in een prachtig hotel.

Omdat we vanmiddag best veel gegeten hebben en vannacht vroeg op moeten, besluiten Marijke en ik om al om 19:30 uur te gaan “slapen”, maar wonderwel lukt dat aardig.